Bosruiter

Het is bijna een soort dierentuinbezoek, daar bij de onder water gezette voormalige weilanden in park Lingezegen. De ene na de andere prachtvogel vliegt je letterlijk om de oren. En als je dan na een paar uur ronddrentelen een kleine, ranke steltloper ziet waarvan je terecht ernstig vermoedt dat het een bosruiter is (lifer!) dan heb je de neiging om de ganswerende linten aldaar te behangen met slingers en ballonnen. (Ik weet, nuchter gezien is er weinig vrolijks aan opgeblazen plastic afval, maar het gaat nu even om het plaatje.)

Toch nog even bang geweest dat het een 'gewoon’ witgatje was. Maar de achter het oog doorlopende wenkbrauwstreep en de grotere en duidelijkere vlekken op zijn rug maken er een zekere bosruiter van.

Altijd goed in de gaten houden wat er achter je gebeurt als je door de gaten van een vogelkijkscherm staat te turen. Er kan zomaar een kleine plevier het pad oversteken.

Of zo’n prachtig kneutje gaat er even zitten foerageren.

En náást het scherm kan zomaar een oeverloper zijn koppie laten zien.

Altijd present in deze tijd: de kemphaan. Als ik er ben wel tenminste. En nee, hij wordt niet gespiegeld in het water. Dat is een takje waar je naar kijkt. Rechts een bolle kleine plevier.

En hij liet zich goed bekijken. Benieuwd hoe lang nog. Voordat hij weer verder trekt.

Vergelijkingsplaatje tureluur en groenpootruiter.

Witte kwikstaart. Niks mis mee.

Twee zwarte sterns bij een wees-ei. Van een grauwe gans die hem niet meer kon ophouden...?

Op de terugweg. F.C. Blauwe reiger. Ze laten geen bal door.

De Hamert

De dag was na het anderhalve seconde zien van de wielewaal al helemaal geslaagd. Maar nadat mij door een echtpaar werd verteld dat ik als twee druppels water op de knappe, sympathieke, grappige en zeventien jaar jongere Tex de Wit zou lijken, kon hij helemaal niet meer stuk. (Tex zal er een stuk minder blij mee zijn.)

Vier uur 's ochtends opstaan om vervolgens tot twee uur 's middags te vogelen is zelfs voor mij wat veel van het goede. De rest van de dag moest ik mijn vermoeide lichaam onder de arm nemen om me toch nog in en om het huis te kunnen verplaatsen. Desondanks was de excursie in prachtnatuurgebied De Hamert onder leiding van powervogelaar P. heel geslaagd. Vele gekraagde roodstaarten, bonte vliegenvangers (waarvan één een echt zwartwit mannetje, heel bijzonder in Nederland waar ze veelal grijzig zijn), twee zwarte spechten, koekoeken, paapje, tuinfluiter, kuifmees, parende ringmussen en havik en sperwer in één verrekijkerbeeld. Als kers op de taart mijn tweede ijseendwaarneming en m’n eerste kuifduikeraanblik.

Fotograferen en een excursie volgen gaat niet goed samen. Je kunt niet in een zelf gewenst tempo de vogels vastleggen. Met een groep van vijftien man gaat een vogel er een stuk sneller vandoor dan wanneer je hem in je eentje benadert. En ook van vogels in een niet fotogenieke situatie verwachten de hoopvolle excursiedeelnemers dat de malle blogschrijver en striptekenaar een plaatje schiet. Die fotografisch gezien lang niet altijd geslaagde pogingen vind je toch maar hieronder. 

Bij de eerste de beste plas hadden we gelijk al een wilde eend te pakken!

Halfslachtig een bonte vliegenvanger fotograferen levert niet veel soeps op. Wel mooi verschillende keren zijn zang kunnen beluisteren. (Slechte foto's vind ik eerlijk gezegd ook wel iets hebben. Meestal geeft het een waarachtigere indruk van de praktijk.)

Tijdens het uurtje rustpauze werd er natuurlijk fanatiek doorgevogeld.

Voorbijvliegende koekoeken! Prachtig in de verrekijker. Overwegen om snel een foto te maken, camera aanzetten, richten, scherpstellen, en dan ben je eigenlijk al te laat en had je beter met je kijker van de vogels kunnen blijven genieten. Later ging er nog een heel ver weg in een boompje zitten.

We passeerden verschillende parachuterende boompiepers. Deze jongen deed gewoon zijn naam even eer aan.

Weer een geval van te laat beslissen om toch maar een foto proberen te maken. Direct na de eerste klik was deze zwarte specht alweer verdwenen.

Om maar even te laten zien wat een mooi weer we hadden. (Als je goed dik aangekleed was tenminste.) (Ik was.)

Gehavende havik. Of hij na deze duik iets heeft kunnen vangen hebben we niet kunnen waarnemen.

Ik kan maar niet beslissen of dit een waardeloze of een prachtige foto van een gekraagde roodstaart is. (Vast iets ertussenin.)

Soms maak je zoveel foto’s dat je bij thuiskomst niet meer weet wát je nu eigenlijk hebt vastgelegd. Fitis? Tjiftjaf? Tuinfluiter…?

Al mooi bijna helemaal in zomerkleed dit vrouwtje ijseend. Maar ze zat wel héél ver weg. Vandaar dat de pixels u bijkans om de oren vliegen.

Vorige week m’n eerste geoorde fuut, nu de kuifduiker. Volgens mij heb ik nu alle Nederlandse futen wel een keer zien voorbijzwemmen. 

28-04-17

Om 's nacht kort maar stevig te kunnen slapen besloot ik mezelf fysiek te vermoeien door nog wat in de Ooijpolder te vogelen. Zodat ik de volgende dag redelijk uitgerust om vier uur 's ochtends (!) kon opstaan voor een vogelexcursie in De Hamert. 

Leuk fotomomentje van een tureluur die twee wilde eenden passeert.

Zonder de waarneming van zo'n prachtig puttertje is een halve vogeldag eigenlijk niet geslaagd.

Deze onscherpe gekraagde roodstaart zou wel eens het enige exemplaar in de hele Ooijpolder kunnen zijn. (Ik roep maar wat hoor.)

Staartmees op de uitkijk. Zéér beweeglijk vogeltje.

Nou vooruit, laat ik deze niet al te opwindende foto van een lepelaar ook maar plaatsen.

Hoogtepunt was de waarneming van dit beflijstervrouwtje. Ter plekke was ik nog niet helemaal honderd procent overtuigd dat het daadwerkelijk een beflijster was. Thuis achter mijn computer was het echter overduidelijk. Kijk eens hoe stoer ze staat. Power-merel!

Arme kraai (?)

Weurt, Grote Grindgat. Wildwateren kan soms heel verrassende waarnemingen opleveren. Het spectaculairste wat ik mij herinner is dat er twee ijsvogels opvlogen toen ik de struiken langs een wetering indook om een goede plasboom te zoeken. Vandaag hoorde ik tijdens de kleine boodschap vlák boven mijn hoofd m'n eerste koekoek van het jaar. Eindelijk! Helaas gaf hij me niet de tijd om mijn ene apparaatje voor het andere te verwisselen. Ik was net te laat om zijn 'zang' met m'n iPhone op te nemen. In de boom kon ik hem niet meer terugvinden. Zeker ergens van geschrokken...



Kort daarop zag ik in de verte iets zwarts onder een boom hangen. Turend door mijn verrekijker bleek het een zwarte kraai te zijn. Arm beest, wat is jou in hemelsnaam overkomen?! Of is er iets anders aan de hand...?

Graspieper. Als een vogel met z'n snavel vol voer jou in de gaten houdt, dan wacht hij tot je doorloopt zodat hij naar zijn jongen kan vliegen zonder de plek van het nest te verraden.

In de categorie 'onscherpe bewijsfoto's' een groenpootruitercollage. Geen idee of het een en dezelfde vogel is. Er zat nogal wat tijd tussen beide foto's.

Deze onscherpe foto is dan wel weer aardig genoeg om te laten zien dat de oeverloper maar weinig groter is dan de witte kwikstaart. Zelf had ik gegokt op minstens twee keer zo groot. De grootte van een vogel inschatten blijft lastig. Alleen al omdat ze in je verrekijker groter overkomen dan ze in werkelijkheid zijn.

Regelmatig gefotografeerd maar vermoedelijk door dat zwarte koppie wil er maar geen écht geslaagd plaatje uit rollen. Deze is redelijk, denk ik. Blijft een lastig beestje, zo'n rietgors.

Eppovaria nummer 9, 2017. Speciaal voor de eppolezende bezoekers nóg een foto van een doodgewoon konijn. Wel een óntzettend schattig doodgewoon konijn.

Europese kanarie

Een Europese kanarie op twintig minuten fietsafstand moet natuurlijk even getwitcht worden. 

Wonder boven wonder zat er nog een aardige foto tussen mijn opnames. Ik was helemaal in de overtuiging dat alles onscherp en/of te donker zou zijn. Dat maakt het met mijn rechtervoet in de hondenkak staan tijdens het fotograferen toch een poepstukje minder vervelend. Zo klinkt het beestje.

Edit: 's Avonds de eerste nachtegaal van het jaar gehoord tijdens de dinsdagavondexcursie. Leuk, leuk!
BewarenBewaren

De fotocamera die ik gebruik

Iemand die dit blog al volgt vanaf het moment dat ik hier simpelweg lijstjes van mijn waarnemingen plaatste (om de vogelnamen goed te leren kennen), soms vergezeld door wat krabbeltekeningetjes, vroeg mij welke fotocamera ik gebruik. Wellicht zijn daar meer mensen in geïnteresseerd. Het is de Canon Powershot SX60 HS. Een compactcamera waar je enorm ver mee kunt inzoomen. Ideaal apparaatje voor determinatie- en bewijsfoto’s. En soms kun je er zelfs mooie foto’s van redelijke kwaliteit mee maken. Zonder dat je met enorme telelenzen hoeft rond te sjouwen. De foto’s die ik hier plaats zijn overigens vrijwel allemaal bijgesneden. Kijken en composities snijden is mijn grootste talent wat foto’s maken betreft. Technisch ben ik een onbenul. Alle foto’s zijn gemaakt in de automatische stand.

Zo. Hopelijk krijg ik nu voor deze reclame een gratis fotorolletje toegestuurd door Canon.

Foto hierboven (rechts): Jolanda Wannet.

Dwergmeeuw en geoorde fuut

Al dagen heb ik een enorme behoefte aan zwarte ruiter. Maar ik blijk steeds op de verkeerde plek geweest te zijn als hij op waarneming.nl wordt gemeld. Bij deze verklaar ik dit steltlopertje tot mijn nieuwe obsessievogel. Ook bij de Kraaijenbergse plassen kwam ik hem niet tegen. Wel veel ander al dan niet vliegend moois.

Stiekem hoopte ik dat de vier sterntjes die ’s ochtends vroeg langs de vogelkijkhut vlogen Noordse sterns waren. Want die waren daar een dag eerder gesignaleerd en zijn heul zeldzaam hier! Maar het bleken 'gewoon’ visdiefjes te zijn geweest. Overigens wisten zelfs enkele volleerde vogelaars een paar uur later de twee vogelsoorten ter plekke niet van elkaar te onderscheiden. Dus ik hoef me niet te schamen dat ik het toen ook niet kon zien. 

Wat verderop kwam ik een aantal kleine steltlopers tegen. Deze drie bonte strandlopers, rechts op de foto, wist ik ter plekke te herkennen.

De drieteenstrandloper, hier solo te zien, wist ik pas thuis achter m’n computer te determineren. (Of nou ja, ik zag op waarneming dat een ander persoon hem op dezelfde plek had gezien.)

Thuis kwam ik er ook pas achter dat ik geen kleine plevier maar de hier veel zeldzamere bontbekplevier had gefotografeerd. Zonder telescoop en op het digitale schermpje van mijn fototoestel is dat bijna niet te zien. Nu ben ik eerlijk gezegd ook niet in de natuur om naar fotoschermpjes te turen om de veelal grijze vlekjes die ik fotografeer te determineren. Zo kan ik thuis ook nog mooi tegen een verrassing aanlopen. 

Een gewone grasmus moet natuurlijk ook even vastgelegd worden. Met z’n leuke witte baardje.

Kort daarop hoorde ik bekend gezang. Blauwborst!

Een vogelaar wees mij op een roodborsttapuit. Die zie ik vrij regelmatig. Maar uit beleefdheid richtte ik toch maar even mijn kijker op het vogeltje. 'Wacht even, da’s wel een heel opvallende wenkbrauwstreep. Paapje!' Wat leuk, die zie ik dan weer heel weinig. En wat fijn dat mijn vogelaarsniveau inmiddels voldoende is om beginnendere vogelaars te corrigeren. Ik kon nog nét deze foto schieten voordat-ie verdween.

Deze fitis kon ik van heel dichtbij fotograferen. En dan blijkt dat mijn toestel nog redelijk aardig details weet vast te leggen. Verder geen buitengewoon interessant plaatje. Ik blijf een voorliefde voor dit vogeltje houden sinds ik hem van nóg dichterbij in de hand van een vogelringer heb gezien.

Teruggekeerd in de vogelkijkhut word ik gewezen op een drietal dwergmeeuwen. Heel leuke vogeltjes, met die zwarte kop en donkere ondervleugels. Mijn vreugde werd lichtelijk aangetast doordat de reserve-accu van mijn fotocamera zo goed als leeg bleek te zijn. Ik kon nog net een paar vrij slechte plaatjes van het volwassen exemplaar schieten. Daarna voelde ik me compleet naakt zonder werkende camera en moest ik continu tegen mezelf roepen: 'het gaat om de beleving! Het gaat om het nú! Je hebt twee jaar met veel plezier zonder camera gevogeld!’

En natuurlijk kom je dan net nú de geoorde fuut tegen. Prachtig in beeld. Een vogel die ik al heel lang een keer hoopte te zien. Dan maar ouderwets met m’n iPhone een vaag bewijsplaatje door mijn verrekijker maken. Er zit niets anders op.

Het op dezelfde manier gemaakte plaatje van een mij (en zeven andere vogelaars) onbekende steltloper had ik echter net zo goed kunnen laten. Vermoedelijk is het een eerder op de dag waargenomen kemphaan. In overgangskleed.

Ook vandaag nog geen koekoek. Wel m’n eerste braamsluiper, gierzwaluw, bontbekplevier, drieteenstrandloper, paapje en huiszwaluw van het jaar. Samen met mijn 'lifers’ de geoorde fuut en de dwergmeeuw; een uitstekende vogeldag dus. Ondanks de foto-accu-perikelen. Maar wat dat betreft heb ik mijn lesje geleerd. Al kan ik het vergeten opladen van de reserve-accu alleen maar aan vroegtijdige dementie wijten. Al kan ik het vergeten opladen van de reserve-accu alleen maar aan vroegtijdige dementie wijten.