Arnhemse sneeuwgors

Volstrekt onzichtbaar was ze in dat akkerland. Een vogelaar met 469 (!) vogelwaarnemingen in Nederland op zijn naam, die naast mij kwam staan, kon haar minutenlang niet vinden. Ze zat op nog geen vier meter afstand, recht voor ons. Perfecte schutkleur!

Een beetje twitchmoe had ik de sneeuwgors vier dagen links laten liggen. Maar ze zat vlakbij de plas waar de grutto’s zich verzamelen na hun lange trektocht uit het zuiden. En ik moest mijn eerste 2018-grutto nog binnenhengelen.

Medevogelcursusexcursiegroepslid T. ontdekte de vogel die dag als eerste. Ze kwam aan de rand van het fietspad onze kant ophuppen. Daarna verdween ze in het akkerland waar ze driftig door vier man en mij gefotografeerd werd. Waarbij mijn compactcamera het bijzonder leuke vogeltje door haar actieve gedrag en door haar schutkleuren slechts met pijn en moeite enigszins scherp wist te krijgen.

De sneeuwgors werd vergezeld door twee minstens zo mooie, maar veel minder zeldzame puttertjes.

Op weg naar de grutto’s kwam ik deze arme drommel tegen. Blauwe reiger. Ziekte, ouderdom of de vrieskou van een week eerder; geen idee wat hem heeft doen doodgaan.

Negentien grutto’s telde ik in de plas, zo’n tien minuten verderop. Tot negenendertig grutto's aangevuld door een groepje dat luid roepend kwam aanvliegen. Altijd leuk om die lente-aankondigende vogels welkom te mogen heten.

Ook in Park Lingezegen, Waterrijk Oost zat een groepje pas gearriveerde grutto’s.

Als je goed kijkt zie je dat er een eenzame wulp bij is komen zitten.

Wat verderop. Tussen een grote groep putters zaten ook wat sijsjes en één grote barmsijs. Best leuk. Maar deze grotebarmsijsinvasiewinter kon je als je wilde moeiteloos een groep van zo’n twintig, dertig barmsijzen in Arnhems industriegebied bekijken. Achter een groot hek. Meestal met een flink groepje vogelaars, vogelgrafen en fotografen om je heen. Sommige van die laatsten lokten de vogels met vogelvoer en staken takken in de hekken in de hoop dat de barmsijzen erop zouden gaan zitten. Voor een natuurlijker plaatje...  Zonodig werden ze nog een beetje opgedreven om ze in de juiste hoek te krijgen. Tot grote woede van sommige vogelaars. 

Helaas is de vogel me door het dierentuinbezoekgevoel dat hij nu bij me oproept en de waarneming.nl-foto-overkill een beetje gaan tegenstaan. Een doodgewoon geelzwart mannetje sijs vind ik stiekem veel leuker om te zien. 

Het zat me een beetje dwars dat de sneeuwgors net aan de overkant van rivier de Linge zat. De grens tussen Arnhems en Nijmeegs vogelwerkgebied. Onbruikbaar voor mijn Vogelwerkgroep Nijmegen levenslijst! Dus toen er twee dagen later een melding kwam dat hij nu wel aan de goede kant van de rivier zat, besloot ik hem voor de tweede keer te bezoeken. 

Een buitengewoon grieperige J. wist de vogel na een tijdje zoeken terug te vinden. Wéér aan Arnhemse kant. Ze attendeerde me ook op drie overvliegende goudplevieren. Die wél zo aardig waren om de Linge over te steken. Regelrecht ons vogelwerkgebied in. Deze keer wist ik wat betere plaatjes van de gors te schieten.

Ook de sneeuwgors ontkwam niet aan voerzaaiende fotografen. Daar hoorde je haar niet over klagen. En mij bezorgde het aardige close-up opnames. Waar ik desalniettemin met gemengd vogelvoergevoelens naar kijk.

In de schemering besloot ik afscheid van haar te nemen. Inmiddels was ze in een boompje neergestreken waar ik haar op ooghoogte tot een meter afstand kon benaderen. Niet bepaald een schuw vogeltje...! Ik beheerste de aandrang om even aan de takken te schudden. In de hoop haar alsnog richting Nijmegen te laten vliegen. En vertrok zelf maar die richting uit.

Vooralsnog ben ik de laatste persoon die haar gezien heeft. Wellicht heeft de aanblik van mijn hoofd haar flink getraumatiseerd en is ze er de volgende ochtend als de wiedeweerga vandoor gegaan... (Of ze zit gewoon nog ergens in het akkerland lekker onzichtbaar te wezen.)



Wéér een filmpje. Alsof stukjes schrijven, foto’s uitzoeken en editen me al geen tijd genoeg kost!