Bonte strandloper

Normaal gesproken kies ik voor een dagje vogelen een bestemming uit waarvoor ik minstens drie kwartier moet fietsen. Deze keer was mijn lichaam echter lui en koos het voor de binnen tien minuten bereikbare Ooijpolder. Met een zo goed als droge Oude Waal. Waarin het barstte van de kokmeeuwen en kieviten. Maar zich qua steltlopers slechts één oeverlopertje liet zien. Op dat moment vreesde ik de verkeerde keus gemaakt te hebben en overwoog ik ernstig om terug te keren en een andere bestemming te kiezen. Gelukkig zette ik door.

Want in de Erlecomse waard kwam ik behalve ook weer verschillende oeverlopertjes, dit leuke groepje juveniele kleine plevieren tegen.

En een drietal watersnippen. Deze foto vind ik nogal geestig omdat de vogel vooraan erbij staat als de wethouder Hekking onder de grauwe ganzen. Hij lijkt bijna achteraf op de foto gephotoshopt te zijn.

Maar het is weer zo'n gewiekste foto-uitsnede van mij. Zo goed als al mijn foto's zijn gewiekst bijgesneden. Daardoor lijk ik een betere fotograaf dan ik in werkelijkheid ben. (Niet doorvertellen.)

Hoogtepunt was de bonte strandloper in zomerkleed. Met prachtig gouden ruggetje en mooie donkere vlek op z'n buik. Nederlands talrijkste steltloper, maar hier in het binnenland komt hij slechts schaars voor.

Ik trof hem samen met wat kleine plevieren aan toen ze nog driftig aan het ochtendgymnastieken waren.

Als klap op de vuurpijl kwam ik een voor mij nieuw dagvlindertje tegen. De kleine vuurvlinder. Door het vroege tijdstip, net als het blad waar hij op zat, nog hard bezig om opgewarmd te worden.

Onderweg naar de plek waar ik onlangs de kleine zilverreiger had getwitchd, zag ik deze geelwangschildpad. Een rare gewaarwording, zo'n geharnaste exoot in een Erlecomse plas. Te groot om door de wc te spoelen blijkbaar, dus dan maar dumpen in de vrije natuur. Waar hij vast al onze Nederlandse ijsvogeltjes oppeuzelt. De schoft...!

Roodborsttapuiten wilde ik voorlopig eigenlijk niet meer fotograferen. Ik heb al zoveel foto's van dat beestje. Maar hier staat hij wel héél guitig met een scheef staartje op één poot te roepen.

En een foto van een roodborsttapuit die hara-kiri pleegt is volgens mij nog nooit eerder vertoond.

De kleine zilverreiger had deze keer niet alleen zijn broer meegenomen...

Ook ome grote zilverreiger was van de partij.

Samen met neef lepelaar hielden ze vermoedelijk een tegen de zwarte ibis gerichte Klu Klux Klan-bijeenkomst... Met succes. Want die prachtvogel heb ik nog maar één keer mogen aanschouwen. Toevallig vlák in de buurt, een jaartje geleden. 

De vogels zaten heel ver weg in de felle zon. Vandaar de beroerde fotokwaliteit. Maar ik vond het tafereel té leuk om het hier niet te plaatsen.

Aan het begin van mijn vogeluitstap zag ik hem op dezelfde plek al wegvliegen. Tijdens het eten van wat broodjes zag ik zelfs twéé ijsvogels. Voor dit exemplaar moest ik heel voorzichtig over een muurtje kijken.

Om hem er vervolgens vliegensvlug vandoor te zien gaan. Beginnende vogelgeïnteresseerden, onthoud deze foto! Want mocht u ooit een ijsvogeltje tegenkomen dan heeft u negentig procent kans dat u dít ziet. Hij wordt niet voor niks de blauwe flits genoemd. 

We sluiten af met een doodgewone maar daardoor niet minder mooie jonge waterhoen. 

Volgende keer: lekker vogeltjes van heel dichtbij bekijken op een ringstation. (Ik hoop zó dat ze een hop vangen. Of een zwarte ooievaar.)
BewarenBewarenBewarenBewaren