Eerder noemde ik hem mijn wensvogel. En stiekem had ik hem een tijdje terug al eens gezien. Ver weg en nauwelijks zichtbaar door de afstand en de struiken die mij een goed zicht ontnamen. Gisteren liet een paartje steltkluut zich echter goed bekijken. Op grote afstand, maar luid en duidelijk. Hun poten zien eruit alsof er ergens op de tekentafel een rekenfout is gemaakt. De verhoudingen zijn compleet zoek. Desondanks of juist daardoor een prachtvogel!
Hier wordt om de een of andere reden een kokmeeuw verjaagd. Zouden ze nestelplannen hebben? Ik heb ze wel door E.’s telescoop een wipje zien maken...
Het mannetje repeteert de dansbeweging uit de Smooth Criminal-clip van Michael Jackson.
Een tureluur op een paaltje heb ik al regelmatig gefotografeerd. (En met mij duizenden andere vogelgrafen.) Maar deze heeft zijn ogen dicht!
'Schááát, heb jij m’n rechterpoot gezien?!’
Juni is dé maand om jonge vogels te leren kennen. Zoals deze briljant gecamoufleerde visdiefjes. Met al een donker puntje aan hun snavel.
Het lijken wel madurodamgieren, met die kale kopjes. Jonge meerkoeten in erwtensoep.
Samen met E. en een hoestende en proestende J. lieten ze zich zien noch horen. Op een enkel kreetje na. De twee grote karekieten bij Bergerden. Toen ik later alleen terugkeerde kreeg ik er echter één mooi in beeld. De foto's hadden veel beter kunnen zijn (lees: scherp) maar ik wilde niet naar de fotograaf die vijftien meter dichterbij stond lopen. Uit angst ons onderwerp het gebladerte in te jagen.
Ja, dan kun je je als steenuiltje maar beter bergen.
O verdikkie, ik geloof dat ik nu twee flamingo’s in de Ooijpolder moet gaan twitchen. Als mijn achterste dat nog maar aankan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten