De geheime vogel

Achter me langs zie ik hem in een rechte lijn zijn nest in vliegen. Ik geloof m’n ogen bijna niet! De vogelzelfontdekking van m’n leven. Of op z'n minst van het jaar. Als ik hem invoer op waarneming.nl wordt hij automatisch vervaagd en onder embargo gesteld. Natuurlijk is het nieuws allang rondgegaan. In de tijd dat ik er ben wordt de vogel achtereenvolgens bezocht door een vogelgraaf, een wat oudere vogelaar (ik moest half gedraaid door het volop met gras en brandnetels begroeide pad teruglopen omdat de grijns op mijn gezicht er anders niet doorheen paste. Dus hij had gelijk in de gaten dat ik Hem gezien had), een clubje vogelaars, nog een vogelgraaf en een gezin met een uitlegpapa. Waardoor ik uiteindelijk vertrek met een licht dierentuinbezoekgevoel. Desalniettemin heel leuk dat ik hem nu in het echt heb gezien. Daar had ik bijna niet op durven hopen. De van de opwinding en de door de hoge moeilijkheidsgraad slecht geworden foto’s maak ik over zevenenvijftig jaar openbaar op dit blog.

Het wordt een beetje gevaarlijk om met een fotocamera om m'n nek op pad te gaan. Ik word namelijk steeds meer aangesproken door vogelgrafen die willen weten waar ik mee fotografeer. (Een Canon-dinges-weet-ik-veel. Als-ie maar aardige plaatjes schiet. Ja toch?) Om vervolgens hele verhalen te beginnen over lenzen, statieven, geheugenkaartjes en wat dat allemaal wel niet kost. Interesseert me geen bal! Ik vond het juist zo prettig dat je met vogelaars exclusief over één onderwerp kon praten. Vogels!

Eerlijk is eerlijk; vandaag kreeg ik ook een goede tip van een moeilijk verstaanbare vogelgraaf. Om geen belangrijke momenten te missen door mijn intensieve twee seconden-zelfontspannergebruik kan ik ook met mijn fotocamera filmen. Thuis achter mijn computer kan ik dan screenshots maken van de opvallendste momenten. Die screenshots zijn goed genoeg voor een bewijsplaatje op waarneming of als illustratie op dit blog. 

Beverzoekplaatje. 

Een stuk of zestien casarca's. Fijne waarneming, want die had ik dit jaar nog niet gezien. Laat staan in zo'n groot aantal.

Altijd leuk zo'n uitpluisrups. Ik kwam tot de Euthrix potatoria. Oftewel het rietvinkje. Een nachtvlinder.

Het was flink warm vandaag. Dat vonden de jonge ooievaars die ik onderweg tegenkwam ook. Heel grappig zaten ze alle vier, met waarschijnlijk om die reden wijd geopende snavels op hun nest. Af en toe werd er wat met de vleugels gefladderd. Dus binnenkort zullen ze wel op kamers gaan.

Op de terugweg fietste ik 'even' drie kwartier om. Kijken hoe het met mijn steltkluten ging. Het vrouwtje liet zich niet zien. Vermoedelijk nog steeds druk broedend achter een hoopje klei. Het mannetje kreeg ik, na een behoorlijk tijdje zoeken, prachtig in beeld. De leuke houdingen kon ik vastleggen door de screenshot-tip van eerder aangehaalde slecht verstaanbare vogelgraaf. Niet haarscherp maar wel een stuk leuker dan de gewoon genomen foto's hieronder.

En nog wat bewegende (en schuddende) beelden voor de steltkluutliefhebbers die er geen genoeg van kunnen krijgen: